Diagnoza psychologiczna dziecka służy wszechstronnemu wyjaśnieniu czynników i mechanizmów psychologicznych, które mogą być przyczyną lub skutkiem zgłaszanego przez rodziców problemu.
Celem diagnozy jest określenie m. in.:
- poziomu funkcji poznawczych
- poziomu funkcji percepcjach i motoryki
- dysharmonii rozwojowych
- zaburzeń emocjonalnych
- trudności adaptacyjnych
- trudności w nauce (dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia, nieprawidłowe nawyki edukacyjne)
Ze względu na charakterystykę metody diagnostycznej, w trakcie procesu diagnosta powinien mieć dostęp do wywiadów przeprowadzanych z rodzicami oraz dzieckiem, opinii psychologicznych i szkolnych na temat funkcjonowania dziecka, karty wypisów ze szpitala, oraz wszystkich dokumentów, które pomogą w przeprowadzeniu procesu diagnostycznego.
Diagnoza psychologiczna zwykle obejmuje 1 – 2 spotkania z rodzicami, w trakcie których diagnosta przeprowadza wywiad oraz poznaje obserwacje rodziców, a także rozmawia na temat wcześniejszych pomiarów oraz opinii o dziecku. W drugim etapie diagnosta odbywa min. 2 spotkania z dzieckiem, w trakcie których bada konkretne obszary psychiki dziecka poprzez zastosowanie odpowiednich metod, takich jak testy psychologiczne mierzące rozwój emocjonalny, intelektualny czy społeczny.
Ostatnim etapem diagnozy jest ponowne spotkanie z rodzicami, w trakcie którego diagnosta omawia wynik diagnozy, zwracając uwagę na charakterystykę zasobów, następne kroki w rozwoju dziecka, w tym możliwe formy pomocy psychoterapeutycznej.
