Wiemy już, czym charakteryzuje się lękowo-unikający styl przywiązania u dzieci, nastolatków i dorosłych – cechy wspólne, które łączą te grupy, to wycofanie emocjonalne, wysoki poziom lęku, a także dążenie do samowystarczalności. Cechy te w dużej charakteryzują również osoby starsze, stanowiące podgrupę dorosłych. Ze względu na specyficzną sytuację życiową, w jakiej znajdują się seniorzy, styl lękowo-unikający wiąże się jednak z kilkoma unikalnymi komponentami. Jak więc funkcjonują osoby starsze o takim stylu przywiązania?
Dla osób starszych o lękowo-unikającym stylu przywiązania charakterystyczna jest tendencja do spędzania dużej ilości czasu samotnie. Jest to efektem nie tylko wykształconego w dzieciństwie wzorca zachowań, ale także specyficznej sytuacji życiowej – wielu seniorów mieszka samotnie z powodu wyprowadzki dorosłych już dzieci, a także często – śmierci życiowego partnera. Tacy seniorzy niechętnie opuszczają dom, spędzając wiele czasu na takich aktywnościach, jak oglądanie telewizji. Osoby starsze przywiązane w sposób lękowo-unikający rzadko inicjują interakcje z bliskimi, a także z reguły nie nawiązują nowych relacji z osobami w swoim wieku. Często obserwuje się wśród takich seniorów, że dużo czasu i uwagi poświęcają nie bliskim osobom, a swoim pupilom.
Obok tendencji do samotnego spędzania czasu, drugą główną składową lękowo-unikającego stylu przywiązania u seniorów jest chęć jak największej samodzielności i samowystarczalności. Osoby starsze niechętnie proszą o pomoc, także osoby bliskie. Dotyczy to również codziennych czynności, nawet wtedy, gdy z powodu schorzeń ich samodzielne wykonywanie jest dla nich niezwykle trudne.
Wiemy już dość dużo o stylu lękowo-ambiwalentnym, a także lękowo-unikającym. W grudniu natomiast zapraszamy na kolejną serię postów – tym razem o bezpiecznym stylu przywiązania.
Do zobaczenia!
