W ostatnich tygodniach skupiliśmy się na rozwoju osobowości i w okresie dzieciństwa i adolescencji. W tym czasie osobowość jest w dużej mierze plastyczna, dlatego cechy osobowości mogą ulegać zmianom. Czy podobnie wygląda to w okresie dorosłości?
Gdy nastolatek staje się dorosłym, jego osobowość jest już w dużej mierze ukształtowana, stanowiąc swoistą podstawę, dzięki której może dostosowywać się do zmieniających się warunków. Zdarza się, że w strukturze osobowości osoby dorosłej dochodzi do zmian – są to jednak sytuacje rzadkie, a zachodzące zmiany nie są nigdy tak znaczące, jakie mogą być w okresie dzieciństwa i dorastania. Jeśli w osobowości dorosłego człowieka zachodzą widoczne zmiany, dzieje się to przede wszystkim pod wpływem czynników silnie stresujących, które trwale wpływają na funkcjonowanie dorosłej osoby (takich jak choroba, śmierć osoby bliskiej czy silnie stresujące doświadczenie rozstania).
Oprócz zmian drastycznych, wynikających z trudnych doświadczeń, w osobowości człowieka dochodzi także do zmian stopniowych, wynikających z postępującego procesu starzenia się. Z wielu badań wynika, że cechy o istotnie silnej ekspresji w toku życia ulegają stopniowej utracie intensywności. Przykładowo, większość osób, które w młodości były silnie ekstrawertywne, wraz ze wzrostem wieku coraz więcej czasu spędza samotnie lub też w gronie najbliższych osób.
Osobowość osoby dorosłej jest w znacznej mierze stała. Ogólny rozwój jest jednak właściwością, która towarzyszy człowiekowi przez cały okres jego życia – każdy z nas z wiekiem przetwarza coraz to nowe informacje, nabiera nowych doświadczeń, uczy się nowych, bardziej złożonych sposobów myślenia. Mimo ogólnej stałości osobowości, człowiek dzięki doświadczeniom może uczyć się, jak być bardziej asertywnym, radzić sobie ze stresem, czy też efektywniej wypełniać swoje obowiązki.
Dobrego dnia!
