Wiemy już dość dużo o lękowo-ambiwalentnym stylu przywiązania – do tej pory dowiedzieliśmy się, czym charakteryzuje się ten styl u dzieci, młodzieży i osób dorosłych. Kończąc już miesiąc lękowo-ambiwalentnego stylu przywiązania, dziś chcielibyśmy skupić się na szczególnej grupie osób dorosłych, jaką są seniorzy.
Osoby starsze przynależą oczywiście do kategorii osób dorosłych, dlatego znaczna część cech, która wyróżnia dorosłych o takim stylu przywiązania, dotyczy także seniorów. Osoby starsze o stylu lękowo-ambiwalentnym bardzo często doświadczają negatywnych, nieraz skrajnych emocji, zamartwiają się o jakość swoich relacji, a także boją się, że nie są warte miłości. Funkcjonowanie osób starszych wygląda jednak inaczej w porównaniu do młodych dorosłych z racji zupełnie innej sytuacji życiowej, w jakiej się znajdują. O stylu lękowo-ambiwalentnym pisaliśmy do tej pory przede wszystkim z perspektywy młodych dorosłych, którzy dopiero poszukują stałej relacji, wchodząc często w liczne i krótkotrwałe związki. Osoby starsze, szczególnie w realiach polskich, z reguły posiadają już stałego, wieloletniego partnera, lub też zmuszone są poradzić sobie z jego odejściem.
W jaki sposób funkcjonują więc seniorzy o lękowo-ambiwalentnym stylu przywiązania? Podobnie jak wszystkich dorosłych, charakteryzuje je silny lęk przed samotnością. U większości seniorów lęk ten jest dodatkowo wzmacniany przez specyficzną sytuację życiową, w której muszą mierzyć się z założeniem przez swoje dzieci własnych rodzin, a także często z odejściem partnera. Osoby starsze radzą sobie z poczuciem osamotnienia w różny sposób – na przykład poprzez dołączenie do aktywności przeznaczonych dla osób starszych, organizowanych w miejscu zamieszkania. Ambiwalencja ich zachowań polega na tym, że choć seniorzy chcą spędzać czas w towarzystwie innych, często jednak ostatecznie nie są w te aktywności zaangażowani. Lęk związany z samotnością wiąże się też z niezadowoleniem z jakości swoich relacji, zwłaszcza z dziećmi i wnukami – mogą twierdzić przykładowo, że dzieci i wnuki nie poświęcają im wystarczająco dużo czasu. Jednocześnie osoby starsze o takim stylu przywiązania charakteryzuje brak stabilności – często zdarzają się sytuacje, gdzie wbrew pozorom mówią, że bardzo kochają dzieci i wnuki i są z nich dumni.
Głównym motywem zachowań o charakterze przywiązaniowym u osób starszych jest lęk przed samotnością, który dodatkowo wzmacnia lęk przed śmiercią. Lęk ten w pewnym momencie ogarnia większość osób w podeszłym wieku. Takie negatywne emocje prowadzą do często odczuwanego złego samopoczucia. Skłonność do negatywnego nastroju sprawia ponadto, że osoby starsze o lękowo-ambiwalentnym stylu przywiązania wydają się nieprzyjemne dla otoczenia; mogą nawet być odbierane jako zgorzkniałe.
Lęk przed samotnością i porzuceniem, niepokój o jakość swoich relacji, wyolbrzymione poczucie bliskości i zazdrość – takie cechy charakteryzują osoby przywiązane w sposób lękowo-ambiwalentny. Jeśli chcecie dowiedzieć się, czym odróżnia się od niego styl lękowo-unikający, zapraszamy do śledzenia naszego bloga w listopadzie!
